Opbouwen ~
Mijn lijflied is een serie tekeningen en gedachten voor een vrij en eigen project, geïnspireerd door #inktober52. Elke week van 2024 een nieuw woord ter inspiratie om eigen woorden en lijnen te geven aan het ‘lijflied‘ dat tijdens mijn langdurige ziekteproces gezongen wil worden. Dit is de gedachte bij het woord van week 3 :
L E G O ~ Je bouwt iets op, je breekt weer af. Zo is het ook met het proces van (een langdurige) ziekte. De bouwsteentjes die je bij elkaar sprokkelt, probeer je vervolgens via een handleiding in elkaar te passen, maar het leven is organisch. Je bouwt op, je breekt weer af. Momenteel zit ik weer in een flinke terugval. Alles wat ik had opgebouwd, lijkt dan op zo’n moment alsof alles weer als losse brokken uit mijn handen lijkt te vallen. Maar ik gaf me er aan over. Opbouwen gaat in fases.
Om de sleur van het ‘nietsdoen’ te doorbreken, kocht ik laatst een legoset. Het was een mooie aanbieding, en liet me verleiden. Het was mijn droom in het klein. Een botanische tuin. Iets waar ten diepste mijn hart naar verlangd. Maar door de weinige energie en de concentratieproblemen die ik daardoor had, bleef de doos dicht en ving deze voor een aantal weken wat stof op mijn studio. Ze raakte in de vergetelheid, zoals ik mij ook zelf wel eens voel.
Totdat ik er deze week bij werd bepaald. Zo zie je maar, alles is er al. In een moment waarin ik mijzelf even verloor in verdriet over mijn situatie, pakte ik de kleurrijke doos. De doos bevatte zeven zakjes en een boekwerk van een handleiding. Mijn verlangen naar de (botanische) tuin werd groter. Het is iets wat ik al geruime tijd bij me draag in het schrijfproces van mijn eigen boek over de tuin met haar bloemen. Waar ik hoop te schrijven over hoe ik weer tot bloei kom, in het licht van God. Maar het proces van dit boek gaat even traag als mijn herstel.
Nu het verdriet over mijn terugval me weer aangreep, nam ik het eerste zakje met legosteentjes ter handen. Het raakte me. Want het eerste wat ik in elkaar mocht zetten, was een popje met donker lang haar. In haar hand houdt ze een boek met een bloem erop en een pen in haar hand. Tranen vloeien, herkenning speelt op. En door mijn tranen heen zag ik mezelf in de palm van mijn hand. Het kleine popje keek me uitnodigend aan en lachte me lieflijk toe met haar scheve toet. Dit ben ik. Gezichtsverlamming en al…
Herstellen. Je bouwt iets op, je breekt weer af. Over het bouwen van deze Legoset heb ik dagen gedaan. Waar mijn kinderen dit vast binnen een uur voor elkaar zouden krijgen, was het voor mij best een uitdaging. Ten eerste was het een goede oefening voor mijn (verstoorde) fijne motoriek. Maar het kostte mij daarom ook de nodige moeite. Dit is hoe mijn ziektebeeld zijn uitwerking heeft. Zelfs bouwen met Lego en de concentratie die het vraagt, vermoeid mij enorm.
Alles wat ik doe, gaat in vertraging. Vertragen heeft ook iets moois in zich. Het biedt een plaats om steeds weer naar terug te keren. De bouwset was er al, ooit maakte ik de beslissing, wellicht wat ondoordacht, om deze set te kopen. En nu mocht ik er de afgelopen dagen steeds weer naar terugkeren. Alles was er al, het was wachten op het juiste moment. Het langzame proces van opbouwen. Alles met aandacht door mijn trillende handen laten gaan. Alles liet me stuk voor stuk stilstaan bij het kleine.
Al bouwend aan de set bekroop mij een schuldgevoel. Een beetje met lego zitten prutsen, terwijl je eigenlijk aan je boek zou moeten werken… Maar toch, ik keek eens goed. Mijn verlangen naar de tuin, het proces van mijn boek, alles kwam in gedachten voorbij toen ik bouwen mocht met blokjes. Van het bankje om te rusten, tot de vliegende vlinders in de tuin. Van de roze bloesemboom die het breken van het voorjaar inluidt tot aan de woestijnbloemen binnen in de kas. Van de levensboom onder de beschermende koepel tot aan het levende water in het gietertje naast me, bij het venster.
Het heeft me geraakt deze week, de simpele en vriendelijke Legoset. En in het licht van dit alles keek ik vandaag naar het nieuwe woord van #inktober waarmee ik mijn lijflied zingen wil. Wil je geloven dat het woord van vandaag Lego is? LEGO. ~ (Wikipedia) De naam “LEGO” is afgeleid van de Deense woorden “LEg GOdt” (speel – goed). Later bleek het woord in het Latijn te interpreteren als “ik verzamel” (ook “ik kies” of “ik lees”). De eerste slagzin van LEGO was Det bedste er ikke for godt (Nederlands: Het beste is niet goed genoeg).
Nu ik mij verdiep in het woord en de betekenis van alles wat er nu speelt, zie ik dat God spreekt door de brokstukken van mijn leven heen. Het was de dag voordat ik ziek werd, een kleine 3 jaar terug. Midden in de coronatijd en we leefden in een lockdown. Samen met het gezin besloten wij om onze grote verzameling Lego te gaan sorteren. Het was een zondag in februari. De eerste stralen van de voorjaarszon deed de sneeuw in de tuin versmelten. Binnen klonk gegrabbel en gegraai in bakken Lego, maar ik zat in de tuin. Op mijn schoot een grote bak met grijze blokjes en in mijn hand een kop met warme thee. Ik weet dat moment nog goed. Ik keek naar de brokstukken in de bak op mijn schoot en dacht, wat een chaos. Maar de voorjaarszon brak haar licht door de thee en het glas, een kleine regenboog verscheen op de grijze blokken. De vreugde vulde mij, voor even leek de hemel de aarde te raken en ik fluisterde: ‘Laat het maar voor altijd zondag zijn…’
Met alle ‘vrijheden’ die mijn ziekte met zich brengt, is rust de eerste prioriteit. Een eeuwige zondag, het is de naam van een van de eerste hoofdstukken die ik lang geleden al schreef in mijn boek in wording. Het verleden wordt met het heden verbonden, het laat mij een glimp van een hoopvolle toekomst zien. LEGO. Ik verzamel, ik kies, ik lees. Gods Woord spreekt door alles heen.
Ik geloof niet in toeval, maar wel in de toevalligheden die mij toekomen door de Schenker van leven. Ik bouw op, ik breek af. ‘Det bedste er ikke for godt’. De slagzin van de speelgoedfabrikant blijft even hangen. Het beste is niet goed genoeg. Nee, want het beste, het beste moet nog komen. Dat is en blijft mijn houvast, ook in tijden dat alles uit mijn handen valt. Soms hoeven we iets niet letterlijk te vertalen, om iets tot ons te laten spreken. Verwondering vindt plaats in het kleine en daar zijn vaak geen woorden voor. De Deense slagzin zegt me vandaag dus ook nog iets anders. Speelgoed. Speel, en het is goed. Als ik de letters beeldend lees, zie ik zo voor me dat er niet staat ‘Det bedste er ikke for godt’ maar ‘het beste ik is voor God’. Hier sta, lig of zit ik voor U. Als een kind mag ik spelen. Bouw ik op, breek ik weer af. U bent de God van herstel. Van het begin tot het eind bouw ik op U. Want U keek naar alles wat U gemaakt had, en zag dat het zeer goed was daar in de tuin van Eden. Gebrokenheid kwam en breekt ons vandaag op.
Lego ontstond ooit uit een droom van een timmerman. Ook ik heb een droom, een droom voor het boek. Jezus was ook timmerman, voordat Hij zijn leven hét lijden werd. De hoop op U is gegrond. Gisteren bij het stille avondgebed zongen we uit het liedboek lied 91a en tranen vloeiden wederom. ‘Engelen zendt Hij alle dagen, om jou tot vaste gids te zijn. Zij zullen je op handen dragen, door een woestijn van hoop en pijn. Geen bange nacht zal je doen beven, geen ziekte waar een mens van breekt… Jij blijft geschreven in Gods hand… Hij zal een nieuwe hemel bouwen van liefde om hun tranen heen. ‘
Jezelf herkennen in al haar gebrokenheid. Woorden schieten tekort. Ik herken mezelf in de brokstukken, ik herken mezelf in het kleine meisje in de palm van Uw hand. Ik bouw op, ik breek af. Maar U bent mijn handleiding. Mijn boek blijkt zich tekening voor tekening, woord voor woord vanzelf te schrijven. Dit is mijn lijflied, U bent mijn onderkomen. Ik verzamel – ik kies – ik lees. U zal een nieuwe hemel bouwen van liefde om onze tranen heen. Ik sta voor U en bouw op U. Ik leg mijn lijf en leven in Uw hand, U bouwt mij weer op. Det bedste er ikke for godt. Het beste is niet goed genoeg. Nee, het beste moet nog komen, want U, bent mij, genoeg.
Het lijflied van deze week:
Lied 91a naar Psalm 91
Wie in de schaduw Gods mag wonen, hoeft niet te vrezen voor de dood.
Zoek je bij Hem een onderkomen – dan wordt zijn vrede jou tot brood.
God legt zijn vleugels van genade, beschermend om je heen als vriend
en Hij bevrijdt je van het kwade, opdat je eens geluk zult zien.
Engelen zendt Hij alle dagen, om jou tot vaste gids te zijn.
Zij zullen je op handen dragen, door een woestijn van hoop en pijn.
Geen bange nacht zal je doen beven, geen ziekte waar een mens van breekt.
Lengte van leven zal God geven, rust aan de oever van een beek.
Geen duister zal je overvallen, er is een licht dat eeuwig brandt.
Duizenden doden kunnen vallen, – jij blijft geschreven in Gods hand.
God is een schild voor zijn getrouwen, die leven van geloof alleen.
Mijn lijflied is een serie tekeningen en gedachten voor een vrij en eigen project, geïnspireerd door #inktober52.
Elke week van 2024 een nieuw woord ter inspiratie om eigen woorden en lijnen te geven aan het ‘lijflied‘
dat tijdens mijn langdurige ziekteproces gezongen wil worden.