LEESTIP 
Geschreven door Daniëlle Heerens, te volgen via facebook & op Instagram @leeslievelings
Er zijn van de boeken waar je lang voor de verschijning ervan al naar uitkijkt. ‘Ruach’ is voor mijn zo’n boek. Marjolein liet er online af en toe glimpjes van zien en ik wist steeds zekerder: dit is bijzonder.En dat was niet anders toen ik ‘Ruach’ – eindelijk – in handen had en begon te lezen.
Marjolein beschrijft in woord en beeld de reis die ze aflegde van niet-gelovige naar ‘Mijn geliefde kind’; een ademtocht die haar deed zoeken naar zichzelf en de waarheid, en haar af en toe oog in oog bracht met een regenboog, die zo veel voor haar is gaan betekenen. En die regenboog vormt de gekleurde draad, zoals ze dat zo mooi verwoordt, van dit boek; elke kleur – van zwart en rood, tot uiteindelijk wit – vertelt een stukje van haar verhaal.
Daarbij deelt ze eerlijk en kwetsbaar haar diepste gevoelens, levensvragen en gedachten die soms zo herkenbaar zijn, ook als je al heel je leven gelooft. Marjolein schrijft dus misschien wel in de eerste plaats over zichzelf, maar tegelijk over iedereen. De meeste van haar woorden gelden ook mij en (ik vermoed) jou. Zoals dit gedicht, dat me raakte toen ik het las: ‘Ik ben, maar juist wat was, maakt mij tot wie ik ben. Geworden, getekend, het leven geraakt. Om te worden wie ik altijd ten diepste was. Meer van mezelf, zoals ik ben bedoeld.’Maar de woorden vormen slechts de helft van dit boek, want wat niet wordt beschreven, dat zeggen de schilderijen, de illustraties. Soms rauw somber, met vlekken en strepen. Dan weer tere en, zo lijkt het, voorzichtig op papier gezette lijnen en vervolgens vol kleur.‘Ruach’ is een prachtig, ontroerend (ik voelde af en toe iets van een brok in mijn keel) verwonderboek dat erom vraagt om steeds weer even in te kijken en je te verwonderen over wat je ziet en de boodschap die erachter schuilgaat. En dat je, als lezer, aanspoort om ook die reis naar je echte ik, naar de waarheid te maken. Om – Marjoleins woorden – op zoek te gaan naar Gods verhaal met jou..